آداب همبستری۱ (وظایف زن و مرد)

وظیفه زنان:
 شب هنگام که شوهرتان در بستر آرمیده و منتظر آغوش گرم شماست، خود را به کاری سرگرم نکنید، زمان را طول ندهید، مبادا همسرتان به خواب برود، چرا که اگر زنی این چنین کند، تا بیداری شوهر، همواره مورد نفرین فرشتگان است.

(پیامبر اکرم(ص)، همان ص ۱۷)

خانمها! شرم و آرزم؛ صفت پسندیده و نیکوی شماست، اما حیا از شوهر، ناپسند و بیجاست. بهترین شما کسی است که چون با شوهر خلوت کند، لباس حیا از خود بیفکند و چون لباس بپوشد، جامه‌‌ی شرم و حیا را نیز بپوشد و زیبایی‌‌‌ها و دلربایی‌‌‌‌های خود را به دیگران عرضه ندارد.

(امام صادق(ع)، همان، ص۱۴)

شب هنگام که پرده‌‌‌ها فرو می‌‌افتد، خواب بر پلک‌‌‌ها چیره می‌‌شود، بر هیچ بانویی روا نیست که بخوابد، مگر آن که خویشتن را به آغوش شوهر بسپارد. باید لباس از تن به در آورید، کنار شوهر بیارامید و پوست بدن خویش به بدن شوهر بچسبانید. این چنین؛ خود را به شوهر عرضه داشته‌‌اید.

(پیامبر اکرم(ص)، همان، ج۱۴، ص۱۲۶)

 

هر جا که شوهرتان شما را به خلوت بخواند، همان جا بهشت شماست، روا نیست شوهر خود را از بهره‌‌وری جنسی و لذت حلال منع کنید.

(پیامبر اکرم(ص)، همان، ص۱۱۲)

 

وقتی به سوی همسرتان می‌‌روید، در آغوش فرشتگانید. چون به آمیزش می‌‌‌‌پردازید، گناهانتان چون برگ درختان فرو می‌‌ریزد و چون غسل می‌‌کنید و خود را می‌‌‌‌شویید، از گناهان بیرون می‌‌‌‌روید.

(پیامبر اکرم(ص)، کافی، ج۵، ص۴۹۶)

 

هنگام آمیزش به طور کامل برهنه و عریان نشوید و زیرپوشی هر چند نازک به تن داشته باشید.

(پیامبر اکرم(ص)، وسائل الشیعه، ج۱۴، ص۸۵)

مرد را به حال خود بگذارید، با وی در نیاویزید، او را به اجبار به سوی خود نخوانید، مرد نیازمند عشوه‌‌گری و طنازی است، نه زور و اجبار.

(پیامبر اکرم(ص)، حلیه المتقین، ص۶۷)

سخن گفتن با پروردگار، لذت بخش و روح افزاست، اما وقتی شوهرتان شما را به خلوت خویش می‌‌خواند، نماز را طول ندهید و خرامان به سویش بشتابید.

(پیامبر اکرم(ص)، کافی ج۵ ص ۵۰۸)

خانمها از آرایش دریغ مکنید، بهترین، ملایم‌‌ترین و دلنوازترین عطر را به کار برید، زیباترین و دلرباترین لباس را به اندام خویش بپوشانید، خود را حداقل با یک گردنبند زینت بخشید و صبح و شام خود را به شوهر عرضه دارید. در یک کلام؛ چشم و دل شریک زندگیتان را هنرمندانه بربایید.

(پیامبر اکرم(ص)، وسائل، همان، ص۱۱۲)

 

 وظیفه مردان:

چون عروس را به خانه آوردید، با محبت و تواضع کفش هایش را در آورده، پاهایش را بشویید آنگاه او را به حجله دعوت کنید. این چنین است که مهر، برکت و رحمت، بر خانه و عروستان سایه می‌‌افکند.

(پیامبر اکرم(ص)، من لا یحضره الفقیه، ج۳ ص۳۵۸)

 

آقایان! مطابق میل خانمتان لباس بپوشید، در خانه نیز آراسته و دلربا باشید، هوش و حواس همسرتان را ماهرانه به خود جلب کنید، با این کار، غدد جنسی او را نسبت به خود فعال کنید و عفت او را نسبت به دیگران فزونی می‌‌بخشید.

(امام رضا(ع)، مکارم الاخلاق، ص۸۰)

هنگام در آمیختن با همسر خویش، یکدیگر را ببویید، ببوسید، عشق بازی کنید و با سخنان محبت آمیز، عشق را به او پیش کش کنید.

(پیامبر اکرم(ص)، محجه البیضاء، ج۳، ص۱۱۰)

هنگام آمیزش، چون پرندگان شتاب نکنید، صبر پیشه‌‌ی خود سازید، زنها نیازمند وقت بیشتری هستند، مدتی نه چندان طولانی به عشق بازی بپردازید، همسرتان را کاملاً آماده سازید. آمادگی دو سویه؛ آمیزش را فرح بخش و کامل می‌‌کند.

(امام علی(ع) وسائل الشیعه ج۱۴، ص۸۳، امام صادق(ع) کافی ج۵، ص۴۹۷)

آمیزش مکن مگر اینکه با همسرت بسیار بازی کنی و سینه‌‌هایش را آرام بفشاری، وقتی چنین کنی آمادگی لازم را برای در آمیختن پیدا می‌‌کند. در این حالت، شهوت از صورت و چشمان او نمایان می‌‌شود و از تو همان می‌‌طلبد که تو از وی می‌‌خواهی.

(امام رضا(ع)، سفینه البحار، ج۱، باب الجمع)

 

 چون شب از سفر بر می‌‌گردی، خستگی راه، آرامش از تو می‌‌ستاند، بهتر است آمیزش با همسرت را تا صبح به تأخیر اندازی.

(امام صادق(ع)، همان ص۹۳)

 

گاهی وقتی قصد مسافرت داری، دل شوره عجیب به سراغت می‌‌آید، همسرت نیز مضطرب و نگران است، آیا بهتر نیست در آستانه‌‌‌ی سفر، از هم آغوشی و نزدیکی با او بگذری؟!

(امام صادق(ع)، همان)

 

سفر با شریک زندگی، آرام ساز و غم زداست. سفر؛ خستگی و اضطراب نیز دارد. در سفر؛ گاهی همه چیز برایت مهیا نیست. گاهی شرایط سفر، شرایطی غیر عادیست، بهتر است در این شرایط غیر عادی از هم خوابگی با یار زندگیت بپرهیزی.

(امام صادق(ع)، همان)

مرد باید مقداری از شهوت خود را نگه دارد که همواره توانایی جنسی داشته باشد، زیرا اینکه زن شوهر خود را در امور جنسی توانا بیابد، بهتر از این است که او را ناتوان ببیند. مرد ناتوان، نمی‌‌تواند همسر خود را راضی نگه دارد.

(امام علی(ع) همان، ص۱۸۰)

همان گونه که در امور جنسی زیاده روی نارواست، کم گذاردن و سستی کردن نیز ناشایست است، روا نیست مرد بیش از ۴ماه، آمیزش جنسی با همسر جوان خود را ترک کند، حتی اگر مصیبت دیده باشد.

(امام رضا(ع)، همان، ۱۸۸)

 

اگر گاهی چشمانت بی اختیار یا با اختیار به زنی افتاد و مسحور او شد و دلت لرزید، پیش از این که پایت بلغزد، چشم فرو بند و در اولین فرصت با همسرت همبستر شو، چرا که زنان همگی مانند همند.

(امام علی(ع)، همان ص۷۳)

 

چون همسرت باردار شد، از آمیزش بپرهیز، تنها در ماه های اول(البته با مشورت پزشک) می‌‌توانی با وضو به نزدیکی اقدام کنی، جنینی که در رحم همسرت است، بسیار مقدس و قابل احترام است.

(پیامبر اکرم(ص)، همان ج۱۴ ص۱۸۸)

 

زنان به قدر کافی از عادت ماهیانه رنج می‌‌برند، روا نیست با آمیزش در این دوران به رنج آنها بیفزاییم. این عمل علاوه بر حرمت شرعی؛ غیر اخلاقی و غیر بهداشتی نیز می‌‌باشد، در این اوقات می‌‌توان از دیگر اعضا بهره برد.

 (امام صادق(ع)، همان ج۱، ص۵۷۱)

 

عشق به همسر، گرما بخش و انرژی زاست، با اعلام این عشق به او، قلب وی را تسخیر کنید. «دوستت دارم عزیزم» جمله‌‌ای است که هیچ گاه از قلب زن بیرون رفتنی نیست، همسر خود را از این کلام آتشین محروم نسازید.

(پیامبر اکرم(ص)، همان ص۱۰)

 

هر کار از راه خود به انجام رسد نیکوست. آمیزش با همسر نیز باید از طریق معمول صورت پذیرد تا آرامش جنسی و روانی حصل آید. نزدیکی با او از پشت، به شدت مکروه، نامیمون و غیر بهداشتی است.

(پیامبر اکرم(ص)، همان)

 

گاهی سر بر بالین همسرتان بگذارید، با او گفتگو کنید، کلمات سوزان و عاشقانه رد و بدل کنید، یکدیگر را در آغوش بفشارید، عشق بازی با همسر؛ سرگرمی مومن است. 

(پیامبر اکرم(ص)، همان ص۸۲)

 

هم آغوشی را برای آخر شب بگذارید، زیرا برای بدن مناسب، برای فرزنددار شدن امیدوارتر و فرزند عاقل‌‌تر خواهد شد.

(امام رضا(ع)، سفینه البحار، همان)

 

 و بالاخره وقتی در بدن احساس ناراحتی می‌‌کنید و علتی برای آن نمی‌‌یابید، وقتی احساس می‌‌کنید حرارت بدنتان بالا رفته و عضلات بدن شما رو به تحلیل می‌‌رود و هنگامی که به دنبال مأمن و مأوایی می‌‌گردید که شما را آرامش بخشد، به نزد همسرتان رفته و با آمیزش، خود را شفا بخشید.

(امام علی(ع)، حلیه المتقین، ص۷۵)

 

 و آخر اینکه آنچه در خانه می‌‌گذرد امانت است، روا نیست زنها آنچه میان آنها و شوهرانشان در خلوت می‌‌گذرد به زنان دیگر بازگو کنند.

 (پیامبراکرم(ص)، وسائل الشیعه، ج14، ص۱۵۴)